از همان سپیده دم حیات آدمی بر پهنه گیتی ، تلاش و کوششی مداوم برای چیرگی بر دردهای بشری آغاز گردید . آثار به جامانده از آن دوران ، بیانگر اقدام جسورانه آدمیان برای درمان جراحات می باشد. در میان میراث بشری متعلق به ده هزار سال پیش از میلاد یافت می شود که برای برش استخوان در جراحی مورد استفاده قرار گرفته اند . بر پایه اطلاعات مندرج در کتب طب یونان می توان دریافت که بقراط ، حکیم نامور یونانی ، روش ساخت اره و تیغ برای بکارگیری در عمل جراحی را به شاگردان خود آموزش داده است وی به پیشگامان مهندسی پزشکی آموخت تا با شکل دادن به صفحات ظریف فلزی و تبدیل آن به تیغ اره های جراحی ، ابزار مورد نیاز خود را برای درمان بیماران فراهم آوردند . در قرن اول میلادی در رم باستان ، سلسوس موفق شد ابزارهایی مانند چاقو ، اره ، پروپ و وسایلی از این دست را در جراحی بکار گیرد . پس از آن نیز تلاش ها برای تکامل این ابزار و وسایل ادامه یافت تا آنجا که در قرن هجده و نوزده میلادی ، تولید ابزارهای جراحی از فلز نقره و مس به دست صنعتگران ماهری سپرده شد تا دست ابزارها و اره ها با بهرمندی از اشکالی زیبا از عاج و استخوان ساخته شود و یا با چوب خراطی شود شایان ذکر است که بر پایه برخی روایت ها ، اولین جراحی مغز در چهار هزار هشتصد سال پیش از میلاد ، در شهر سوخته سیستان و بر روی دختری سیزده ساله انجام شده است ، اما بر اساس گزارش های تاریخی مکتوب ، نخستین جراحی ها دو هزار و هفتصد و پنجاه سال پیش از میلاد در مصر انجام گرفته است . در روزگار باستان ، درمان شکستگی جمجمه به روش سوراخ کردن و بست زدن با استفاده از مته هایی صورت می گرفت که دسته آن مانع ورود مته به پرده های پوشش مغز می شد. ابن سینا ، حکیم بلند آوازه ی ایرانی ، به هنگام سخن از آلات جراحی مغز ، از نوعی اره به عنوان -اره نخی- نام برده است.